Χάρτης - Νήσος Μαρτίν Γκαρσία (Isla Martín García)

Η νήσος Μαρτίν Γκαρσία (Isla Martín García) είναι νησί στον ποταμό Ρίο ντε λα Πλάτα. Το νησί βρίσκεται στα ύδατα της Ουρουγουάης, αλλά το 1973 η Ουρουγουάη και η Αργεντινή κατέληξαν σε συμφωνία που καθιερώνει το Μαρτίν Γκαρσία ως έδαφος της Αργεντινής και ως φυσικό καταφύγιο. Το νησί έκτασης 1,84 τετραγωνικών χιλιομέτρων έχει μόνιμο πληθυσμό περίπου 150 ατόμων (50 οικογένειες) και εμπίπτει στη δικαιοδοσία της επαρχίας του Μπουένος Άιρες. Το νησί είναι προσβάσιμο αεροπορικώς μέσω του αεροδρομίου της νήσου Μαρτίν Γκαρσία.

Το στρατηγικά τοποθετημένο νησί ήταν η τοποθεσία μιας οχύρωσης που χτίστηκε τη δεκαετία του 1820 από τις δυνάμεις της Αργεντινής για να στερήσει από το ναυτικό της Βραζιλίας την πρόσβαση στον ποταμό Ουρουγουάη. Αυτό το οχυρό, που ονομάστηκε Constitucion, κατάφερε να κρατήσει τις βραζιλιάνικες ενισχύσεις μακριά κατά τη διάρκεια της μάχης του Χουνκάλ μεταξύ 8 και 9 Φεβρουαρίου 1827, επιτρέποντας στους Αργεντινούς να καταστρέψουν τον βραζιλιάνικο στόλο που επιχειρούσε στον ποταμό Ουρουγουάη κατά τη διάρκεια του Σισπλατινού Πολέμου.

Αρκετές πολιτικές προσωπικότητες της Αργεντινής έχουν συλληφθεί στο νησί από στρατιωτικές κυβερνήσεις, συμπεριλαμβανομένων των προέδρων Χιπόλιτο Ιριγκόσιεν (1930), Χουάν Περόν (1945) και Αρτούρο Φροντίσι (1962).

Περίτεχνη είσοδος στον κινηματογράφο H νήσος Μαρτίν Γκαρσία ανακαλύφθηκε από τους Ισπανούς στην αποστολή του Χουάν Ντίας ντε Σολίς το 1516. Πήρε το όνομά της από τον αποθηκάριο Μαρτίν Γκαρσία, ο οποίος πέθανε στο πλοίο και η σορός του θάφτηκε στο νησί. Από τότε, το νησί αμφισβητήθηκε συνεχώς από την Ισπανία και την Πορτογαλία λόγω της στρατηγικής του θέσης εν μέσω του κύριου ποτάμιου καναλιού και ως πύλη προς τους κύριους παραπόταμούς του, τους ποταμούς Παρανά και Ουρουγουάη.

Το νησί χρησιμοποιήθηκε ως αποικία κράτησης από το 1765 έως το 1886. Αναπτύχθηκε από την Αντιβασιλεία του Ρίο ντε λα Πλάτα, ο πρώτος αντιβασιλέας Πέντρο ντε Σεβάλιος οχύρωσε το νησί και τοποθέτησε εκεί στρατιωτική φρουρά. Το 1814, ο ναύαρχος Γουίλιαμ Μπράουν, επικεφαλής ενός στόλου, αποβιβάστηκε στο νησί και νίκησε τους βασιλικούς, αφήνοντας τη Μαρτίν Γκαρσία στα χέρια των Ηνωμένων Επαρχιών του Ρίο ντε λα Πλάτα.

Το νησί αποτέλεσε το σκηνικό άλλων μαχών κατά τη διάρκεια του πολέμου της ανεξαρτησίας της Αργεντινής, καθώς και κατά τη διάρκεια του Σισπλατινού πολέμου της δεκαετίας του 1820. Το 1838, κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του κυβερνήτη της επαρχίας του Μπουένος Άιρες Χουάν Μανουέλ ντε Ρόσας, το Μαρτίν Γκαρσία δέχθηκε επίσης επίθεση από αγγλογαλλικές δυνάμεις. Αργότερα καταλήφθηκε από συμμαχικές δυνάμεις που αποτελούνταν από εξόριστους του Κόμματος Ενότητας στο Μοντεβιδέο. Το 1843 ανακτήθηκε από τα ομοσπονδιακά στρατεύματα του Ρόσας, ο οποίος έχασε τη θέση το 1845 από τα στρατεύματα υπό την ηγεσία του Τζουζέπε Γκαριμπάλντι, τα οποία την ανακατέλαβαν για το Μοντεβιδέο. Η στρατηγική του αξία κατά τη διάρκεια των εμφύλιων πολέμων της Αργεντινής στα μέσα του 19ου αιώνα έληξε μετά την ανατροπή του Ρόσας στη μάχη του Κασέρος το 1852.

Ο πρόεδρος Ντομίνγκο Σαρμιέντο πρότεινε τη δημιουργία βάσης στο νησί το 1850, με την πόλη Αργιρόπολις ως πρωτεύουσα ενός μικροκράτους που θα διοικούνταν από κοινού από την Αργεντινή, την Ουρουγουάη και την Παραγουάη.

Από το 1879, πολλοί ιθαγενείς που αιχμαλωτίστηκαν στο πλαίσιο της λεγόμενης Κατάκτησης της Ερήμου, φυλακίστηκαν στη νήσο Μαρτίν Γκαρσία. Σύμφωνα με την επίσημη τεκμηρίωση, στους αιχμαλώτους αυτούς περιλαμβάνονταν τόσο μαχητές όσο και άμαχοι (συμπεριλαμβανομένων μικρών παιδιών και ηλικιωμένων). Κατά τη διάρκεια της παραμονής τους στο νησί, πολλοί από τους αιχμαλώτους υποχρεώθηκαν να εργαστούν και υπέστησαν πειθαρχικές κυρώσεις στα διάφορα ιδρύματα του νησιού. Αυτό έχει οδηγήσει ορισμένους μελετητές να υποστηρίξουν ότι το Μαρτίν Γκαρσία ήταν ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης και ένα εργαλείο γενοκτονίας. Παρόλο που δεν υπάρχουν επίσημοι αριθμοί, οι ερευνητές έχουν υπολογίσει ότι μέχρι και 3.000 ιθαγενείς κρατούμενοι πέρασαν από το Μαρτίν Γκαρσία κατά τη διάρκεια των δεκαετιών 1870 και 1880.

Το νησί μεταφέρθηκε στη ναυτική δικαιοδοσία της Αργεντινής το 1886 και τοποθετήθηκαν σε αυτό ναυτικές δυνάμεις. Στα τέλη της δεκαετίας του 1920 κατασκευάστηκε ένας διάδρομος προσγείωσης, ο πρόδρομος του Ναυτικού Αεροπορικού Σταθμού Μαρτίν Γκαρσία (ισπανικά: Estación Aeronaval Martín García). Ο διάδρομος επεκτάθηκε τη δεκαετία του 1950 και σήμερα είναι το αεροδρόμιο της νήσου Μαρτίν Γκαρσία.

Το καθεστώς δικαιοδοσίας του νησιού καθορίστηκε επίσημα με τη Συνθήκη του Ρίο ντε λα Πλάτα μεταξύ της Αργεντινής και της Ουρουγουάης στις 19 Νοεμβρίου 1973. Η συνθήκη αυτή ορίζει ότι η νήσος Μαρτίν Γκαρσία είναι εξκλάβιο της Αργεντινής που περιβάλλεται από ύδατα της Ουρουγουάης. Σε αντάλλαγμα για την αναγνώριση της κυριαρχίας της Αργεντινής επί του νησιού, η Αργεντινή προέβη σε εδαφικές παραχωρήσεις στον Ρίο ντε λα Πλάτα, ιδίως την παραχώρηση της νήσου Χουνκάλ στην Ουρουγουάη.